Voor het Annie M.G. Schmidtjaar in 2012 haalde Querido alles uit de kast. Helaas betekent dat ook dat er enkele dingen opdoken die ver weg in de archieven hadden mogen blijven zitten. Spiegeltje rondreis is daar het beste voorbeeld van: een verhaaltje geschreven in opdracht van Nederlandse luchtvaartmaatschappij KLM — en hoewel Schmidt nooit bang is geweest van broodschrijverij, is dit wel een erg teleurstellend vehikel.
Omaatje en Opaatje hebben kleinkinderen over de hele wereld: op de Noordpool, in India, Japan en 'het land van de Arabieren'. Omdat die zo ver weg wonen, zien Omaatje en Opaatje hen niet vaak. Gelukkig hebben ze een toverspiegel: in dit 'Spiegeltje Rondreis' (waar ze naar kijken zoals naar een televisie) kunnen ze hun kleinkinderen altijd zien. Elke weekdag — behalve woensdag — kijken ze naar één kleinkindduo. Maar ze zien hun kleinkinderen vaak kattenkwaad uithalen, of gevaarlijke dingen doen, zoals handenstand op de rug van een olifant of een gaatje boren in een oliepijpleiding. Dan schrijven Omaatje en Opaatje een briefje naar hun kinderen waarin ze zeggen wat de kleinkinderen gedaan hebben. Dat worden de kleinkinderen uiteindelijk beu, en op de jaarlijkse bijeenkomst (zonder Omaatje en Opaatje) bedenken ze een plan om het spiegeltje kapot te maken. Net wanneer het spiegeltje helemaal aan diggelen ligt, krijgen Omaatje en Opaatje zomaar twee vliegtickets om al hun kleinkinderen te gaan bezoeken. Van wie die tickets plots komen, blijft totaal onduidelijk. Maar goed, Omaatje en Opaatje reizen de wereld rond en bij thuiskomst staat er nog een cadeautje van hun kleinkinderen te wachten: een echte televisie, waarop ze ook verre, vreemde landen zien, en waar ze 'nooit meer ongerust of verontwaardigd [om] hoefden te zijn, want hun kleinkinderen met al die stoute spelletjes, die zagen ze niet meer.' En zo komt er een einde aan dit jammerlijke non-verhaal.
Hoeft het nog te worden gezegd dat Schmidt ondermaats werk levert? Elke levendigheid, originaliteit en talige creativiteit ontbreekt in dit verhaaltje. Ook Fiep Westendorp stelt nogal teleur. Hoe kan het ook anders, met onder meer vier keer een bijna identieke illustratie van Omaatje en Opaatje die naar het spiegeltje kijken? Verder uitweiden lijkt niet nodig: Spiegeltje rondreis voegt niets toe aan het oeuvre van Schmidt en Westendorp, integendeel. [Lien Devos] Verberg tekst

In opdracht van de KLM in 1964 geschreven verhaal dat eerder in verzamelbundels (zoals '100 x Annie') is opgenomen. Opaatje en omaatje missen hun kleinkinderen die allemaal erg ver weg wonen. Gelukkig hebben de grootouders een toverspiegeltje dat hen, als een soort voorloper van Skype, mee laat kijken naar de avonturen en stoutigheden van hun nazaatjes. Uit overbezorgdheid worden die stoutigheden door hen echter onmiddellijk doorgebrieft (in 1964 ongetwijfeld via telegram, nu via een ‘berichtje’) aan de respectievelijke ouders. Als alle kleinkinderen elkaar op vakantie ontmoeten, verzinnen ze een list om het spiegeltje buiten werking te stellen. Als troost ontvangen de grootouders vliegtickets en kunnen ze op reis naar al hun kleinkinderen. Ondanks een enigszins verouderde en rolbevestigende stijl van vertellen en illustreren blijft de essentie van het verhaal volledig intact. Dat dit zijn oorzaak heeft in de zelden overtroffen kwaliteit van schrijver en illustrator is evident. Oblong uitgave met een verzorgde lay-out. Zoals in feite alles van Annie en Fiep, hoort ook dit boek thuis in de bieb! Vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst

Vraag naar mijn favoriete kinderboekenschrijvers en Annie M.G. Schmidt staat zonder twijfel in mijn top 5. De wondere verhalenschat die zij bij elkaar heeft getoverd, zal nog lang onovertroffen blijven en bovendien nog generaties kinderen blijven bekoren. Tel er dan nog de unieke tekeningen van Fiep Westendorp bij en het moge duidelijk wezen dat we over een gouden duo spreken. Ook in dit verhaal uit 1964 (!) komt hun talent goed tot uiting. Oma en opa hebben kleinkindertjes verspreid over de hele wereldbol. Gelukkig kunnen ze hun hele leventje volgen via een zogenaamde toverspiegel (een voorloper van de webcam, als het ware). Alleen zijn ze nogal bezorgd over het kattenkwaad van de kleinkindertjes en waarschuwen ze dus stante pede de ouders die de nodige maatregelen treffen. Uiteraard zijn de ukkepukken niet zo blij met de bemoeizucht van hun grootouders; een list dringt zich op. Zo gezegd, zo gedaan en het is voor eens en voor altijd afgelopen met de toverspiegel. Om oma en opa te troosten, krijgen ze wel vliegtuigtickets, zodat ze hun nazaten ter plekke kunnen gaan bezoeken. Behoeft het enige uitleg dat dit boek in opdracht van KLM geschreven werd? Uiteraard zijn sommige zaken wat verouderd en rolbevestigend, maar bovenal blijft dit na al die jaren nog steeds een leuk voorleesverhaal, dankzij het vakmanschap van ons gouden duo. Pure nostalgie dus voor volwassenen, fijn voorleesvoer voor de (klein)kindertjes onder ons.

Verberg tekst