In Brussel zal een meisje geboren worden dat zeker vier talen gaat spreken: Albanees, Turks (van haar ouders), Frans en Nederlands (de talen van haar stad) en daarnaast nog Engels. Vanuit bezorgdheid schrijft de vader haar alvast een brief over de harde realiteit die haar te wachten staat: een wereld van geweld, racisme, seksisme etc. Het is niet de roze wolk van een aanstaande vader die een bedje timmert. Het verval dat zich al aandient op pagina 85 ('Je bent nu nog jong en sterk, maar ooit ...') wordt vervolgd met een betoog over de kwetsbaarheid van ouderen. Wel aardig om te lezen zijn de persoonlijke herinneringen aan de jeugd van de schrijver, en de feesten die ze in Albanië vierden, het lezen van de koran van de buren. Hij kent veel verhalen, maar deelt dat niet met zijn lezers. Hierdoor blijft het verhaal heel erg aan de buitenkant en in algemene begrippen hangen. Een integer boek, maar weinig invoelbaar voor de lezer.