In opdracht van boek.be nemen de Vlaamse jeugdboekenuitgevers om de beurt het geschenkboek van de jeugdboekenweek voor hun rekening. Ze pakken dan vanzelfsprekend graag uit met goed verkopende namen als Marc de Bel of Anthony Horowitz. Dit jaar was De Eenhoorn aan de beurt en het zal niemand verbazen dat het succesduo Brigitte Minne en Carll Cneut gevraagd werd om een boek te maken met als thema ,,Jij en ik''. Minne en Cneut maakten samen al Heksenfee (1999) en Roodgeelzwartwit (2001), twee prentenboeken die ook in het buitenland hoge ogen gooiden vanwege het sobere, toegankelijke verhaal en meer nog vanwege de complexe, virtuoze illustraties. Het is daarom jammer dat in het geschenkboek de tekst de overhand kreeg en er nauwelijks ruimte overbleef om Cneut een staaltje van zijn kunnen te laten geven.

Een schrijfopdracht is altijd een heikele zaak; er is de strikte deadline, je moet binnen een thema blijven en in dit geval ook nog een zo breed mogelijk lezerspubliek proberen aan te spreken. Het is geen sinecure om binnen zo'n kader een geloofwaardig verhaal te schrijven. Het gevaar om in stereotypen te vervallen is groot en ook En toen kwam Linde is daar niet helemaal aan ontsnapt. Minne vertelt hoe een twaalfjarige jongen omgaat met het verlies van zijn moeder. Zijn vader is kunstschilder en vlucht in zijn werk. Minne schetst treffend de vader-zoonrelatie, ze zijn geen van beiden goed in het uiten van hun emoties; moeder was een spilfiguur die met haar extraverte karakter man en zoon uit hun tent wist te lokken. Het opgekropte verdriet maakt dat vader en zoon nauwelijks nog met elkaar kunnen praten. Precies doordat de beginsituatie zo mooi en geloofwaardig is uitgewerkt, stelt de verdere, al te makkelijke afwikkeling van het probleem teleur. Een nieuw buurmeisje met het syndroom van Down weet door haar onbevangenheid binnen enkele dagen de kloof tussen vader en zoon te dichten en beiden durven eindelijk toe te geven aan hun verdriet. Om het verhaal wat lichtheid te geven, last Minne enkele merkwaardige scènes in. Zo heeft de vader bijna een doek klaar waarop een belangrijke galerijhouder, die niet toevallig meneer Chapeau heet, hem zal beoordelen. Linde voegt aan het droeve schilderij kleur en een glimlach toe. Het vervolg laat zich raden; meneer Chapeau is uitzinnig enthousiast: ,,Het is een meesterwerk. [...] De verdrietige poppenogen, de diepe groeven rond de mondhoeken die ellende verraden en dan die verrassende contrasterende noot: die vrolijke mond, aangebracht in kordate penseelstreken, en de naïef geschilderde ballonnen naast die haarfijne en realistische uitwerking van het personage. Zonder meer een schitterende vondst.'' Alles komt beter dan goed in dit verhaal.

De omslagillustratie is mooi. Vooral als je het boek helemaal openvouwt, word je getroffen door de sobere enscenering, de spannende compositie en de mooie afwerking. De binnenillustraties in zwart-wit zijn van wisselend niveau. Vooral de prenten waarop de doorgedreven detaillering het ontbreken van kleur moeten opvangen, boeten in aan kracht. Wel mooi en treffend is de prent waarop Linde op het kerkhof staat. Van deze suggestieve silhouetten gaat een betovering uit die vergelijkbaar is met Cneuts kleurenillustraties.

En toen kwam Linde is een bij momenten charmant en ontspannend verhaal dat inderdaad een grote groep lezers kan aanspreken, het doet echter geen recht aan de reputatie die De Eenhoorn heeft verworven inzake mooie, sterk vormgegeven boeken. Boeiender is het initiatief van de Stichting Lezen om een bestaand boek in een goedkopere editie te presenteren. In het raamwerk van hun leesproject voor kleuters werd gekozen voor Het ongelooflijke liefdesverhaal van Heer Morf van Carll Cneut. Ook met een goedkopere softcover blijft dit een aantrekkelijk boek. Alle jeugdboekenweekmaterialen, de keuzelijst, de fragmentenbundels en het werkboek, vallen overigens op door een sobere, maar zeer aantrekkelijke vormgeving. Isabelle Vandenabeele, een rijzende ster aan het Vlaamse illustratorenfirmament, zorgde voor de stijlvolle illustraties en Paul Verrept stond in voor de strakke vormgeving.

Verberg tekst

Lowie woont na de dood van zijn moeder samen met zijn vader die kunstschilder is. Ze zijn beiden nogal gesloten en spreken weinig over de dood van hun moeder en vrouw. Het dochtertje van hun nieuwe buren, Linde, blijkt het syndroom van Down te hebben. Door haar spontaniteit en openheid maakt ze het gebeurde bespreekbaar, waardoor ook Lowie en zijn vader eindelijk aan verwerking toe gaan komen. Een aardig verhaal dat het gebeurde vanuit de persoon van Lowie beschrijft. Zijn gedachten komen echter vaak wat ouwelijk over en daardoor is het gekozen perspectief niet altijd overtuigend. Nogal onaantrekkelijke omslag in kleur met een tekening van een deel van een dik meisjeslichaam. Uit de omslagtekst blijkt nergens dat het boek over dood en een gehandicapt kind gaat. Stevig omslag, korte hoofdstukken, duidelijke bladspiegel en paginagrote niet al te fraaie zwartwittekeningen die de sfeer van het verhaal slecht treffen en soms veel te kinderachig aan doen. Zelf lezen vanaf ca. 10 jaar en ouder.