Een man, de ik-figuur van het verhaal, zit na zijn werk op een bank in de avondzon en doezelt in slaap. Als hij weer wakker wordt, heeft hij geen zin om naar huis te gaan en gaat een kop koffie drinken op een terras. Vanaf het moment dat hij ontwaakt is, neemt hij steeds een beslissing die zijn dag bijzonder maakt. Hij neemt de trein naar een bestemming die op een kaartje stond dat hij toevallig opgeraapt heeft. Steeds slaat hij een onbekende weg in en belandt hij in onverwachte situaties. Theatermonoloog of verhaal, vervolg op ‘De bank’ (2014)*, maar ook afzonderlijk goed te lezen. Ook nu wordt de lezer deelgenoot gemaakt van de bijzondere belevenissen van een man via zijn gedachten. Het zijn monologen, soms filosofisch, geschreven in een poëtische taal, waardoor je als lezer direct sympathie krijgt voor de man en met hem meeleeft (ook door het ik-vertelperspectief). De beeldende, sfeervolle krijtillustraties in kleur volgen het verhaal en nemen het verhaal soms over, door enkele pagina’s illustraties zonder tekst. Dit mooi vormgegeven boek vraagt erom, om na lezing van gedachten te wisselen met andere lezers. Vanaf ca. 13 jaar. Verberg tekst

'De wereld' zou je als een vervolg op 'De bank' kunnen zien. Toch is het niet noodzakelijk om 'De bank' gelezen te hebben. Ook in het boek zelf wordt pas achteraan naar het eventuele eerste deel verwezen. De lezer nestelt zich in het hoofd van de ik-figuur. Deze ik-persoon is een eenzaam type, die beslist om van zijn bank recht te staan en de trein naar een willekeurige bestemming te nemen. Omgevingen, bedenkingen, gevoelens, gedachten ... ze worden allemaal op een poëtische manier beschreven. Alles wat de ik-persoon denkt en ziet, wordt be- en geschreven. Naast een zekere vorm van medelijden wordt ook mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Om een onduidelijke reden komt de trein een hele tijd tot stilstand. De man maakt kennis met andere treinreizigers. Iedereen draagt zijn eigen rugzakje mee. Vooral het verhaal van Haja zet je aan het denken. Het medelijden dat ik tijdens het lezen had, wordt wel opgevangen door een toch wel happy end.

De illustraties passen perfect bij het wazige geheel. De stijl van Ingrid Godon herken je met je ogen dicht. Het geheel voelt dromerig aan. Het fijne van de inhoud kom je niet te weten. Dat kan de lezer er zelf bij fantaseren. Om boeken als deze te begrijpen is het wel nodig om tussen de lijntjes te kunnen lezen. Er is dus zeker leeservaring nodig.

Verberg tekst