Wie kent er Jules niet? Het kindmannetje met zijn zeven gestileerde hoofdharen en zijn neus die als een gezwel uit zijn smoel is gegroeid? Dat laatste blijkt echter in de familie te zitten, zo kunnen we zien in dit boekje, waar Jules en zijn familie op uitstap gaan naar de zoo. Die blijkt jammer genoeg even saai als de tekeningen. Wanneer de leeuw zijn bek openspert staat er dat hij heel hard kan gapen. Waarom laat Berebrouckx die leeuw niet brullen, dat lijkt me veel spannender.

De dieren worden nog wel leuk beschreven en getekend, maar het vervelende aan de zaak is dat Jules en zijn zus na elk dier een mens gaan uitzoeken om hem te vergelijken met het net bestudeerde dier. Dat leidt soms tot nogal gekunstelde tekeningen en situaties en maakt het boek vooral erg voorspelbaar. Een boek over de dierentuin mag best wat meer verrassingen in petto hebben. Toch zullen kinderen van dit boek vast en zeker iets opsteken en er plezier aan beleven. Het stimuleert in de eerste plaats de pret van het associëren en vergroot daardoor wellicht de creativiteit. [Iris Paschalidis] Hide text

Jules is gek op dieren, dus een bezoek aan de dierentuin is goed aan hem besteed. Bij het bekijken van de dieren vallen hem hilarische overeenkomsten op tussen de dieren en hun bezoekers. Kijk die baardige man zit tegelijk te gapen met de leeuw: lange manen en een open muil! En die moeder met haar baby in de buidel lijkt net een kangoeroe, en kijk die mevrouw in een roze jurk eens op een been staan net als de flamingo's! Ten slotte hangt zijn zus ondersteboven in de speelhoek. 'Je bent precies een aap,' zegt Jules. Goed verzorgde uitgave met vrolijke vlakke illustraties op kleurig glad en stevig papier. Deel uit de uitgebreide serie over Jules, waarin veel kartonboekjes verschenen. Dit prentenboek* is in iets groter formaat en gedrukt op gewoon papier. Het leent zich prima om voor te lezen in een groep; men kan er dieren en mensen bij verzinnen en zo een speeleffect creëren. Vanaf ca. 3 jaar.

Jules gaat met papa, mama en zus naar de dierentuin. Daar ontdekt hij van elk dier een bepaald kenmerk: dat ijsberen van koude houden, dat flamingo’s op één poot staan, kangoeroes hun baby in een buidel dragen enz. Daarbij valt het hem telkens op dat mensen behoorlijk op dieren kunnen lijken. Puur visueel is dit een heel aantrekkelijk boek: in de gekende Berebrouckx-stijl, met hele mooie kleurcombinaties, en een bijzonder verzorgde uitgave. Het verhaal is op zich leuk voor kleine kleuters: een bezoek aan de zoo is herkenbaar en geliefd, en er wordt op een natuurlijke manier wat informatie over elk van de dieren gegeven. De vergelijking met mensen moet uiteraard voor de grappige noot zorgen: een vrouw in het roze gekleed en op één been staand, of een ober in slipjas. En toch komt die humor niet helemaal tot z’n recht. Volgens mij ligt dit aan de povere taal. Eenvoudige taal en een herhalingsstructuur zijn natuurlijk prima voor deze jonge doelgroep, maar er moet toch een meer sprekende formulering te vinden zijn voor een opeenvolging van zinnetjes als “Kijk,” zegt Jules “die man lijkt op een leeuw.” (p. 5), “Dat meisje lijkt wel een ijsbeer.” zegt Jules (p. 7), “Die ober lijkt op een pinguïn.” zegt Jules (p. 11).

Hide text

Jules gaat samen met zijn ouders en zus naar de dierentuin. Hij ontdekt eerst de leeuwen. Ze gapen met hun grote muil en hebben lange manen. Dan ontdekt Jules een man die op een leeuw lijkt. Heel grappig. Zo ziet hij ook de ijsberen, flamingo's, pinguïns en kangoeroes. Telkens zie je op de pagina ernaast mensen die zich ook zo gedragen of op het dier lijken. Kinderen worden aangespoord om hun omgeving nauwkeuriger te observeren. Het is een extra aanleiding om de woordenschat te verrijken en vooral veel vragen te stellen. De reeks van Jules hoeft niet meer te worden aangeprezen. De inhoud is goed, doordacht, met fijne illustraties.