Wat start als een moderne versie van Roodkapje, gaat al snel over in enkele korte lessen over de wolf: zijn historiek, het leven in een roedel, de zoektocht naar een eigen habitat, de communicatie via uitwerpselen. Vervolgens leer je alles over de herintrede van de wolf in Nederland. Wanneer en in welke stappen dat is gebeurd, de controverse errond, hoe schapen ertegen beschermd dienen te worden ... En ja, op het einde komt Roodkapje weer in zicht. 

Op haar elfde schreef Bibi Dumon Tak al een vogelboek, en sindsdien zijn al talloze dierenboeken van haar verschenen én bekroond. Ze schrijft dan ook non-fictie op een onnavolgbare manier. Haar informatieve boeken lezen als een roman, door haar unieke stijl. Het lijkt de hele tijd alsof iemand tegen je praat, op een bijzonder heldere en makkelijk leesbare manier waardoor je perfect begrijpt waarom een wolf meerdere schapen doodt in een wei. Of hoe wolven communiceren via “briefjes van plas en poep”. Humor speelt ook een belangrijke rol, hier vaak door de parallel te trekken met mensen: “(...) in de tijd dat mensen zelf ook nog een beetje wild waren.” “Wie groot is speelt de baas over wie klein is. We zeiden het al: wolven lijken op mensen.”

Dat is ook doorgetrokken in de illustratie van wolven die elkaar uitzwaaien bijvoorbeeld. Ook grappig –ondanks het onderwerp– zijn de dode schapen: piramides of zelfs hele bladzijden gevuld met omgekeerde schaapjes, met hun poten in de lucht dus. Maar laat die humor niet misleiden; het is wel degelijk een ernstig pleidooi voor de wolf. En in even belangrijke mate een pleidooi om je niet te laten meeslepen door emoties maar wel om objectieve informatie in te winnen en in perspectief te plaatsen. Tegenover de 585 schapen die wolven gedood hebben in 2022 zet de auteur bijvoorbeeld de 600.000 schapen die dat jaar door de mens gedood zijn. Op een bepaald punt komt ze wel op het randje van doordrammen, en wanneer er onder de titel Even tussendoor twee keer teruggegrepen wordt naar een eerder moment waarop er een wolf gesignaleerd is in Nederland, dreig je wel de draad te verliezen. Voor meer structuur zouden de titels van de hoofdstukken ook iets meer in het oog mogen springen. Maar dat zijn schoonheidsfouten in alweer een heerlijk dierenboek.