"Het is het derde jeugdboek dat wij samen schrijven", zeggen de Gentse coauteurs in koor. Jean-Claude van Rijckeghem (°1963) is vooral bekend als scenarist en filmproducent. Hij maakte o.a. het scenario voor de films De Bal en Science Fiction.

Vertaler en leraar Pat van Beirs (°1954) schreef o.a. de Vlaamse stemversies van de animatiefilms Chicken Run en Finding Nemo. Samen hebben zij al twee jeugdromans, met het veertienjarig jongetje Spijker in de hoofdrol, gerealiseerd : Duivelsoog en De Zevende Sluier.

Sleutelfiguur

"In feite wilden wij aanvankelijk een derde roman over Spijker schrijven", vertelt Jean-Claude van Rijckeghem. "Maar plots dacht ik : waarom niet eens een boek dat zich afspeelt in de Middeleeuwen, gezien vanuit het standpunt van een jonge vrouw ?"

"Na het lezen van een boek over de waanzinnige 14de eeuw kwam ik op het idee om iets te doen rond de historische figuur van Margareta van Male."

"Over haar jeugdjaren was nauwelijks iets bekend. Nochtans is zij een sleutelfiguur uit onze geschiedenis. Door haar huwelijk met de Bourgondische hertog Filips de Stoute kwam Vlaanderen voor 500 jaar in vreemde handen terecht !"

"De 14de eeuw was trouwens een heel boeiende periode : je had verschillende pestepidemieën en de Honderdjarige Oorlog. Veel mensen dachten dat het einde van de wereld nabij was. Tegelijkertijd ontwikkelde Brugge zich tot een van de meest welvarende steden in Europa. Tegen die achtergrond speelt Jonkvrouw zich af."

Pat van Beirs : "De Middeleeuwen zijn de mythologie van Vlaanderen. De 14de-eeuwse ridders zijn voor ons hetgeen de samoerai voor het Oosten en de cowboy's voor het Westen betekenen. Onze Middeleeuwen blijven met een mysterieus waas omgeven. Er bestaan bijvoorbeeld weinig bronnen over de kinderen in de Middeleeuwen."

"Het cliché dat kinderen in die periode meteen als volwassenen werden beschouwd, is niet waar. Jonkvrouwen werden vaak al op hun twaalfde uitgehuwelijkt. Maar dat betekent niet dat zij al volwassen waren. Misschien is dat verkeerde beeld wat aangedikt, omdat tegenwoordig heel wat jongeren tot hun dertigste kind zijn, omdat zij bij mama en papa blijven wonen."

Was het voor jullie als mannen moeilijk om je in te leven in de gedachtewereld en de gevoelens van een jonge vrouw ? Of zijn jullie Nieuwe Mannen ?

Pat van Beirs : "Vraag dat eens aan onze vrouwen. Ik geloof niet dat zij ervan overtuigd zijn dat wij Nieuwe Mannen zijn." (lacht)

Jean-Claude van Rijckeghem : "Het ging veel makkelijker dan ik aanvankelijk gedacht had. Margareta van Male is natuurlijk niet het type van de schone jonkvrouw. Zij is eerder een brutaal, wat jongensachtig type."

"Toch moet ik eerlijk toegeven dat wij meer dan twee jaar aan dit boek gewerkt hebben. De eerste versie was in de 'zij'-vorm. Nadien hebben wij alles veranderd en in het 'ik'-perspectief geplaatst. Zo kun je veel makkelijker iemands gevoelens verwoorden."

Pat van Beirs : "Centraal in de roman is de haat-liefde verhouding tussen Margareta van Male en haar vader, de graaf van Vlaanderen. Zij hebben beiden hetzelfde, koppig karakter. In feite heb ik veel geput uit de stormachtige verhouding die ik met mijn dochter heb. Wij maken constant ruzie met elkaar, maar toch zouden wij elkaar nooit kunnen missen."

Jean-Claude van Rijckeghem : "Wij hebben vooral een spannend boek willen maken. Het is een oefening in vertelkunst. Zelf zijn wij grote fans van auteur Raymond Chandler, die de techniek beheerste om in de ik-vorm meeslepende detectives te schrijven."

"Elk hoofdstuk werd opgevat als een spannende scène, met een conflict, waarbij de lezer aangemoedigd wordt om ook het volgende hoofdstuk aan te vatten. Het is geen grootse literatuur, maar het leest - hoop ik - vlot. Wij voelen ons als troubadours die een verhaal vertellen. Het boek moest ook goed klinken : wij stelden ons voortdurend de vraag : kun je het ook luidop voorlezen ?"

Hoe historisch juist is Jonkvrouw ?

Jean-Claude van Rijckeghem : "De basisfeiten zijn allemaal waar. Er was bijvoorbeeld in het Maagdendal in Brugge tijdens de Middeleeuwen een badhuis. Dergelijke stoven hadden een bedenkelijke reputatie. Het klopt ook dat de eerste echtgenoot van Margareta van Male bezweken is aan de pest. Enkel over haar precieze geboortejaar bestaat enige onzekerheid : 1348 of 1350. Voor ons kwam 1348 beter uit."

Pat van Beirs : "Ik heb maandenlang gesnuffeld in het rijke archief van mijn vader Karel. Die bezit een uitgebreide collectie van 19de-eeuwse geschiedkundige boeken."

"Geschiedschrijver als Pirenne en Huyzinga hanteerden heel andere maatstaven dan de huidige wetenschappers. Hun boeken zitten vol prachtige anekdotes, die wij in onze roman konden verwerken. Het feit dat hertog Filips van Rouvres in zijn hemd - zonder harnas - deelnam aan een steekspel, staat letterlijk in Huyzinga !"

Jullie schrijven samen een boek. Wie houdt de pen vast ?

Pat van Beirs : "In tegenstelling tot andere coauteurs, die afwisselend een hoofdstuk schrijven, doen wij het echt samen. Jean-Claude kan zeer goed typen en is als scenarist een meester in het bedenken van goed gestructureerde verhalen."

"Wij zitten samen aan zijn laptop. Dat gebeurt niet onvoorbereid. Wij werken als het ware van scène naar scène. Elk van ons beiden bedenkt voordien enkele suggesties, die dan samen uitgewerkt worden."

Jean-Claude van Rijckeghem : "Wij kennen elkaar al twintig jaar, sedert onze studies aan de tolkenschool. Wij beleven veel plezier aan die intense samenwerking, maar durven ook kritiek te geven op mekaar. Als iets slecht is, wordt dat ook zonder schroom gezegd. Wij discuteren vaak en schrappen ook veel zinnen. In die zin levert onze samenwerking volgend sommetjes op : 1 + 1 = 3."

Jonkvrouw, uitgegeven bij Facet, kost 17,95 euro. Info : www.jonkvrouw.be

Pat van Beirs en Jean-Claude van Rijckeghem schreven een spannend jeugdboek over Margareta van Male, dat zich uiteraard grotendeels afspeelt in het kasteel van Male.

Hide text

Met Jonkvrouw kaapten de Gentenaars Jean-Claude Van Rijckeghem (rechts) en Pat Van Beirs dit jaar de Thea Beckmanprijs voor het beste historische jeugdboek weg.

,,Marguerite van Male is de laatste erfgename van de graven van Vlaanderen en vertelt over haar jeugd in Brugge en Gent'', legt Van Rijckeghem uit. ,,Ze is veertien en droomt van een witte ridder die haar naar een kasteel in de wolken zal voeren. Op een dag beslist haar vader echter met wie ze die zomer moet trouwen. Het is eigenlijk een roman voor alle leeftijden.''

Hoezeer heeft de Arteveldestad invloed op een auteur? ,,Gent is een fantastische stad, zeker omdat ze zo'n oude geschiedenis heeft en veel verborgen mysteries kent. Er is overlaatst ook een leuke actie geweest, Gent Schrijft , ter gelegenheid van de jaarlijkse Bibliotheekweek in de bibliotheek aan het Zuid. Maar liefst dertig Gentse auteurs waren bereid om aan het gebeuren deel te nemen, dus dat wil toch zeggen dat Gent leeft op het gebied van literatuur.''

gsv ■

Hide text

Wie was de jonkvrouw in de slottoren ? Dat vroeg ik me als kleine jongen altijd af als ik vanuit onze flat in Ledeberg in de verte het Gravensteen zag liggen. Nu woon ik er vlakbij en ga ik er vaak heen met de kinderen. Wat er achter al die zware deuren met spijkers schuilgaat ? Waarschijnlijk niets, maar je kunt er wel geweldig over fantaseren.

Amerika heeft cowboys, Japan samoerai en wij ridders. Dat is onze mythologie, ons collectief bewustzijn. Maar vreemd genoeg zijn er niet zoveel ridderverhalen. En vrouwen en kinderen komen in de geschiedenis van de Middeleeuwen al helemaal niet aan bod. Daar wilden Pat van Beirs en ik met Jonkvrouw iets aan doen. Noem ons een stel feministen.

Een opstandig meisje in een wereld die doldraaide , zo stellen wij ons Margaretha van Male voor. De rebel die we allemaal een beetje willen, maar niet durven zijn. Verward ook, zoals zovelen onder ons. Er zijn trouwens nogal wat overeenkomsten tussen de veertiende eeuw en nu. Het klimaat veranderde, aids heette toen de pest, de kruistochten waren mislukt, de oorlogsdreiging was reëel. Toen al leek het einde van de wereld heel nabij.

Me inleven in de psyche van een vijftienjarig meisje, het was niet echt lastig. Omdat ik opgroeide tussen allemaal nichtjes en nog op een meisjesschool heb gezeten. En omdat 'onze' Margaretha zo slim en grappig is. Ik vrees dat Pat en ik allebei een beetje verliefd op haar zijn geworden.

Mijn grootmoeder was ouvreuse in de Capitole. Van haar erfde ik mijn voorliefde voor John Wayne en groene, glibberige buitenaardse wezens die niet met twee woorden spraken. Ik was meer een film- en stripverhalenkind dan een boekenkind : ook nu nog denk ik in scènes, niet in hoofdstukken.

Een roman schrijven is de totale vrijheid. Een filmscenario is meer een werkstuk, iedereen heeft daar zijn zeg over, er zijn technische beperkingen en nooit genoeg geld. De Slag bij Poitiers verfilmen ? Vergeet het, er zal maar een paard een been breken.

Liever samen dan alleen, ook bij het schrijven. Ik heb die stimulans nodig, dat sociale contact. Het lachen ook ; in de actiescènes hebben Pat en ik ons geweldig laten gaan.

Ik haat moeilijke woorden. Ik mag er niet aan denken dat een jonge gast ons boek midden in een schermscène moet neerleggen om een woordenboek te raadplegen. Moet kunnen, een boek over de Middeleeuwen zonder 'wambuizen'. Deed mij altijd al aan loodgieterij denken, dat woord.

I love you, I love you. Clichés, ik kan er niet tegen. Niet in films, niet in boeken. Daarom ook hebben we geen schoonheid van onze jonkvrouw gemaakt. Ze is een echte vossenkop, zoals haar vader. Mannen vallen voor haar temperament, haar esprit.

Een verhaal dat nog niet af is, koester ik angstvallig. Anders is het wég, nog voor we het geschreven hebben. Ik wil zelf gepakt worden en het liefst op een manier dat ik het niet verwacht. De eerste lezer is mijn vrouw Virginie , een zeer letterhongerig en kritisch mens. Als zij zich aan het eind van elk hoofdstuk afvraagt wat er nu weer gaat gebeuren, zit het goed.

Mijn leven is een chaos . Altijd ben ik met twee, drie projecten tegelijk bezig. De audiovisuele wereld is hard, voor elke film moet jarenlang gevochten worden. En om halfvijf haal ik mijn drie kinderen van school. Dat hou je alleen maar vol als je graag werkt én goed omringd bent, door vrouw, vrienden en collega's.

:: Jean-Claude van Rijckeghem en Pat van Beirs, 'Jonkvrouw', uitgeverij Facet, voor lezers vanaf 14 jaar, 280 p., 17,95 euro.

Hide text

Jonkvrouw kreeg dit jaar de Thea Beckmanprijs voor historische jeugdboeken. Terecht, zeker als je bekijkt hoe het veertiende-eeuwse Vlaanderen, van Gent tot de kust, -- met Brugge als voornaamste plaats van gebeuren -- in dit boek voor de lezer oprijst. Het middeleeuwse leven van volk en heren wordt hier in geuren en kleuren met woorden geschilderd. Van geboorte tot dood, in alle jaargetijden, in de stad en op het platteland, met zijn mooie en zijn lelijke kanten, met aandacht voor het ideale en het triviale. De realistische beschrijvingen van een geboorte, van openbare executies, van de verschrikkingen van het slagveld, van de gesel van de pestilentie grijpen de lezer naar de keel. Maar ook het gewone dagelijkse leven krijgt hij voorgetoverd: met de bijgelovige praktijken van het volk, de technieken van de heelmeesters, het Spartaanse leven in de kille burchten, de geur van ongewassen lijven, de doodgevroren mensen langs de weg, het ontvlooien van de burchtzalen, de badhuisesbattementen... en natuurlijk ook de feesten, de keukenwerkzaamheden, het werk van de smid, het trainen van een oorlogshengst, enz. Daar hoort ook bij wat mensen elkaar toen vertelden, wat de dorpspriester of de reizende monnik of de graaf van Vlaanderen beweerden over de waarde van de vrouw ("een nutteloos aanhangsel"), hoe de Vlamingen en de Franse heren de Engelsen geen mensen vonden, hoe politieke bondgenootschappen gesmeed werden uit huwelijksbanden, hoe de Graaf winst boekte uit het hersmelten en lichter hermunten van de zilveren Vlaamse ponden, hoe de stadsgilden voortdurend proberen de adel een hak te zetten... De lezer ontmoet in dit boek o.a. de pezewevers (die hun bogen te koop aanbieden), de bibliotheekkatten (die de muizen moeten beletten de boeken stuk te knagen), de Brugse bankiersfamilie Van der Beurze, die in vele talen haar naam gaf aan de gebouwen waar kooplieden handel drijven... Tegen deze realistisch getekende en soms hallucinante achtergrond speelt zich de jeugd af van Margareta, de dochter van de Graaf van Vlaanderen. In 1361, ze is veertien, blikt ze, als belevend ik (in de tegenwoordige tijd), terug op haar verleden. Het behoort tot de literaire conventie dat ze daarbij niet alleen vertelt wat ze zelf bewust deed of meemaakte, maar ook hoe ze geboren werd -- alsof ze die gebeurtenis als toeschouwer bijwoonde en tegelijk als ikpersonage met alle zintuigen beleefde. Haar vader wou per se een zoon en is dus diep ontgoocheld in zijn vrouw en dochter. Omdat er nu geen zoon is om voor hem als ridder ten strijde te trekken, moet zijn dwarsgeboren dochter maar een hoge troefkaart worden in het spel om de macht, waarin vooral Frankrijk en Engeland de beste kaarten hebben. Margareta is echter geen kind dat braafjes in het lijntje loopt. Ze gaat vooral met jongens om en haalt allerlei kattenkwaad uit. Als haar moeder, na weer een misval, psychisch verward raakt en in een klooster opgesloten wordt, is voor Margareta de maat vol. Ze haat haar cholerische vader, voor wie vrouwen niets te willen hebben, en wenst hem alle onheil toe. Als de graaf in Frankrijk met zijn ridders verslagen wordt in een botsing met de Engelsen, voelt ze zich schuldig. Haar verzet laait op als hij haar dwingt tot een huwelijk met de Engelse prins Edmund. Ze slaagt erin de paus de verbintenis te laten verbieden, op grond van verre verwantschap. Dan trouwt ze in stilte met de Franse prins Filips van Rouvres, een goede vriend en bondgenoot in ondeugende aangelegenheden. Als de pestepidemie ook in Vlaanderen woedt, vluchten ze "naar het einde van de wereld" in Frankrijk, maar daar blijkt Filips besmet te zijn. Ze worden opgesloten in een dichtgespijkerde kluis, maar Margareta overleeft de ziekte. Haar leven is ten einde: ze voelt zich vervloekt, "een speeltuig van de duivel" en omdat ze wil boeten voor haar "lichtzinnigheid en praalzucht en het kwaad dat ze heeft aangericht", trekt ze zich, nog geen vijftien jaar oud, terug in een klooster. Daar komt haar vader haar halen. Ze verzet zich met heftige woorden maar ook met het rapier, dat een Italiaanse schermmeester haar perfect heeft leren hanteren. Zij doorsteekt haar vader maar hij slaat haar neer. Voor hem is zij de enige die kan heersen over Vlaanderen als hij er niet meer is. Als Margareta voldoende hersteld is, wil ze niet meer opgesloten zitten in het klooster. Ze wil haar leven terug en vertrekt met haar vader in de groene jurk die hij haar gaf.

Uit de geschiedenis weten we dat Margareta, hertogin van Bourgondië, later huwde met Filips de Stoute. Middeleeuwenkenner Pat van Beirs verschafte Jean-Claude van Rijckeghem m.i. historisch correct materiaal voor de evocatie van het leven in Vlaanderen rond het midden van de 14e eeuw en voor de tekening van de Vlaamse en Europese politieke situatie in die periode. Daarnaast is het boek ook een treffende psychologische tekening van een bijzonder meisje, vooral in haar relatie tot haar vader. Het kleine meisje Margareta mist haar moeder en begint stilaan haar vader te haten, de man die haar moeder naar het klooster verbande en die haar alle vrijheid ontzegt, die haar in het gareel van de huwbare edeldame wil wringen en niet van haar houdt. Margareta is geen doetje, ze stoort zich niet aan de etiquette, ze haalt kattenkwaad uit met haar kameraden en deinst niet terug voor een knokpartij, ze leert het rapier hanteren als de beste en rijdt schrijlings op haar vaders oorlogspaard, ook al wil de graaf van haar een kasteeldame maken. Mooi vindt ze zichzelf niet -- ze lijkt teveel op haar vader -- maar haar oprechtheid, moed, openhartigheid boeien de jongens, en zij weet ze aan zich te binden: haar zoenvriend Godfried, haar badhuisgezel Filips, met wie ze later zal trouwen... Ze valt eerst voor de romantische schrijfsels en de glanzende parels van haar Engelse huwelijkskandidaat, prins Edmund, maar wijst hem resoluut af als ze hem echt ontmoet, met al zijn lelijkheid, arrogantie, onbehouwenheid. Voor haar is een verstandshuwelijk of een politieke alliantie geen optie: ze wil alleen uit liefde trouwen. Als haar geliefde sterft aan de pest, heeft het leven voor haar geen zin meer... tot haar vader haar hardhandig laat zien dat de dood in het klooster ook geen oplossing is. Margareta weet wat liefde is en wil die niet inruilen voor politieke of maatschappelijke zekerheid, maar ze weet ook wat haat is. Ze haat haar vader zo hartsgrondig om wat die zijn zieke vrouw en zijn dochter aandoet, dat ze in de afgelegen kapel van Onze-Lieve-Vrouw van de Haat om zijn ondergang gaat bidden, en later doet ze hetzelfde voor de Engelse Edmund. Daardoor tonen de auteurs meteen hoe christendom en heidendom in het veertiende-eeuwse volksgeloof met elkaar verweven waren.

De auteurs bieden de lezer dit caleidoscopische beeld van de middeleeuwen, deze intelligente beschrijving van een decennium in de geschiedenis van Vlaanderen en dit boeiende portret van een zelfbewust meisje, in een zeer aanschouwelijke taal, met reële dialogen (waarin ook levensecht gescholden en gevloekt wordt) en soms ook treffende beelden, zoals in "de onmetelijkheid van de polders waar het land zo vlak is dat aarde en hemel aan de einder met elkaar de liefde lijken te bedrijven". De auteurs tonen zich het sterkst in de beschrijving van pijnlijke of gruwelijke gebeurtenissen: de langdurige moeilijke geboorte van Margareta, het bloedige strijdgewoel op het slagveld, de afgrijselijke slachting door de pestepidemie... Meesterlijk hanteren ze soms de techniek van de veelzeggende verzwijging: aan de geboorte van Margareta worden dertien pagina's gewijd, waarin de uitbundige vreugde van de graaf om een nieuwe zoon breed uitgemeten wordt, en pas in de laatste zin beseft hij wat de aandachtige lezer al van tussen de regels gelezen had: het is een meisje. En in het badhuis deelt de waard zijn gasten opgeruimd mee dat "het water nog schoon is. Het is nog maar twee keer gebruikt." Van de auteurs geen commentaar, voor de lezer voldoende kans tot doordenken. Overigens maakt de geboortescène in dit boek veel meer duidelijk dan welk biologie- of voorlichtingsboek ook.

Jean-Clauce van Rijckeghem en Pat van Beirs zijn met dit boek niet aan hun proefstuk toe. Van hen verschenen al de jeugdromans Duivelsoog en De zevende sluier, mysterieuze verhalen over de veertienjarige Spijker, op speurtocht in de Gentse onderwereld. Met Jonkvrouw bewijzen ze dat ze ook een meisje tot geloofwaardig hoofdpersonage kunnen maken in een historisch verantwoorde, mooi vertelde en boeiende roman die niet alleen de jeugd maar ook volwassen lezers aan hun leesstoel kluistert en hen meermaals diep raakt door zijn onverbloemde directheid en de weigering de gruwel te verfraaien. Een krachtig boek over een intrigerende jonge vrouw. [Herman De Graef] Hide text

Het moet in de veertiende eeuw geen makkie geweest zijn om je weg te vinden in het leven, zeker niet als je Marguerite van Male heette en dochter was van de graaf van Vlaanderen. Vader die moeder opsluit in het klooster omdat ze hem geen zoon heeft geschonken, daarna met zijn ridders ten strijde trekt tegen de Engelsen en uiteindelijk verslagen en gehavend terugkeert... Kapelanen die je naar de hel wensen wanneer je het met je vriendinnen over de knappe schildknapen hebt... In 'Jonkvrouw' schetsen Jean-Claude van Rijckeghem en Pat van Beirs een eigenzinnig maar rijk geschakeerd en uiterst gedetailleerd beeld van het leven in de burcht van de graaf van Vlaanderen. En van het leven van een meisje van bijna vijftien. Prettige lectuur, in de beste traditie van de historische jeugdroman.

Jean-Claude van Rijckeghem & Pat van Beirs, Jonkvrouw, Facet, E 17,95.

In 1341 wordt in Vlaanderen Marguerite van Male geboren, de dochter die eigenlijk een zoon moest zijn. Ze groeit op met de liefde van haar moeder, die zoon na zoon verliest en door dit grote verdriet geestesziek opgesloten wordt bij de monniken. De vader, graaf van Vlaanderen, gaat voorop in de oorlog tegen de Engelsen, een oorlog die desastreus verloren wordt. Marguerite lijkt een halve jongen: eigenzinnig, ze leert schermen en ze krijgt een eigen zwaard van Ferre, de smid. Alles lijkt goed te gaan tot ze wordt uitgehuwelijkt aan de Engelse Edmund van Langley, een afzichtelijk en gemeen iemand. Filips van Rouvres wint haar liefde wel, tot de pest die droom verstoort. Er blijft Marguerite niets over dan met haar vader terug te gaan naar de plichten als toekomstige heerseres van Vlaanderen. In boeiende, beeldende taal nemen de auteurs (diverse boeken, filmscenario's) de lezer mee door de geschiedenis van Vlaanderen. Geloof en bijgeloof, het leven van de edelen, ridders in oorlog en de zwarte pest komen in volle vaart voorbij; soms zo snel dat er te veel op een enkele bladzijde gebeurt en het verhaal gaandeweg wat minder geloofwaardig wordt. Desondanks een boek dat zijn weg naar ieder die van historische verhalen houdt, zal vinden. Thea Beckmanprijs 2005. Vanaf ca. 15 jaar. Hide text

1347. In het kasteel van Male wordt Margareta geboren. Zij is de dochter van Lodewijk, graaf van Vlaanderen. Haar moeder, krankzinnig geworden na twee doodgeboren zoontjes, kwijnt weg in een klooster. In de ik-persoon vertelt Margareta haar jeugd als enige dochter van de ruwe graaf. Het vrijgevochten meisje volgt schermles en haalt kattenkwaad uit met de zonen van de ridders. Ze weigert te trouwen met Edmund van Langley, de jongste zoon van de Engelse vorst. De gildenmeesters hadden haar vader onder druk gezet. Met Filips van Rouvres vertrekt ze naar Frankrijk. Wanneer hij sterft aan de pest, trekt Margareta zich terug in een klooster. Haar vader roept haar als enige erfgename terug naar Vlaanderen. Ze huwt in 1369 met Filips de Stoute, hertog van Bourgondië. De auteurs hebben een ongewoon portret geschilderd van Margareta van Male. Zo vrijgevochten kan de dochter van een middeleeuwse graaf niet zijn. We vernemen veel over het veertiende-eeuwse leven in de burcht en op het platteland. Het vlot vertelde verhaal wordt ontsierd door fouten: bv. spiritui sancto i.p.v. spiritus sancti (p. 72, 252); Hyppolyta i.p.v. Hippolyta (p. 77); in suiker gedrenkte appels i.p.v. in honing (p. 89). De stijl slaat soms op hol: ‘zijn ogen spuwen duizend verwijten’ (p. 18); ‘Mijn vader ruikt naar oksel’ (p. 22); ‘ik voel distels in mijn keel ontluiken’ (p. 41).
Hide text

1347. In het kasteel van Male wordt Margareta geboren. Zij is de dochter van Lodewijk, graaf van Vlaanderen. Haar moeder, krankzinnig geworden na twee doodgeboren zoontjes, kwijnt weg in een klooster. In de ik-persoon vertelt Margareta haar jeugd als enige dochter van de ruwe graaf. Het vrijgevochten meisje volgt schermles en haalt kattenkwaad uit met de zonen van de ridders. Ze weigert te trouwen met Edmund van Langley, de jongste zoon van de Engelse vorst. De gildenmeesters hadden haar vader onder druk gezet. Met Filips van Rouvres vertrekt ze naar Frankrijk. Wanneer hij sterft aan de pest, trekt Margareta zich terug in een klooster. Haar vader roept haar als enige erfgename terug naar Vlaanderen. Ze huwt in 1369 met Filips de Stoute, hertog van Bourgondië. De auteurs hebben een ongewoon portret geschilderd van Margareta van Male. Zo vrijgevochten kan de dochter van een middeleeuwse graaf niet zijn. We vernemen veel over het veertiende-eeuwse leven in de burcht en op het platteland. Het vlot vertelde verhaal wordt ontsierd door fouten: bv. spiritui sancto i.p.v. spiritus sancti (p. 72, 252); Hyppolyta i.p.v. Hippolyta (p. 77); in suiker gedrenkte appels i.p.v. in honing (p. 89). De stijl slaat soms op hol: ‘zijn ogen spuwen duizend verwijten’ (p. 18); ‘Mijn vader ruikt naar oksel’ (p. 22); ‘ik voel distels in mijn keel ontluiken’ (p. 41).
Hide text