Op een ochtend worden Kolonel Bantry en zijn vrouw gewekt door de butler, die hen vertelt dat er een dode vrouw in de bibliotheek ligt. Het verbazende nieuws doet vlug de ronde. Agent Palk verwittigt zijn superieur, inspecteur Slack, en mevrouw Bantry belt haar vriendin miss Marple op, om het lijk even te bekijken. Met verve beschrijft Agatha Christie de chaotische toestand die ontstaat ten huize Bantry, waar het lijk van een jong meisje wordt aangetroffen in het midden van een rommelig vertrek, een wat irreëel tafereel.

We volgen het onderzoek van de eigenzinnige inspecteur Slack en de hoofdcommisaris kolonel Melchett, die maar niet begrijpen waarom mevrouw Bantry nu precies ook die oude miss Marple heeft uitgenodigd. Dat belet beide vrouwen helemaal niet om de zaak onder elkaar grondig te bespreken, commentaar te leveren en het geheel te vergelijken met andere gevallen.

Christie tekent alle medespelers ten voeten uit, met niet alleen aandacht voor hun uiterlijk maar ook voor hun karakter en hebbelijkheden. Kolonel Melchett onderzoekt een groot aantal mogelijke verdachten bij de vrienden en in de werkkring. Wanneer hij met een mogelijke dader komt aandraven, heeft miss Marple daar zo haar bedenkingen bij. Ze vindt dat alles wat vanzelfsprekend lijkt, niet klakkeloos mag worden aangenomen. Mensen zijn volgens haar immers veel te goedgelovig. Daarom graaft ze dieper in de zaak, en een stukje afgebeten nagel brengt haar bij de ware dader.

Dit is een typisch Agatha Christie-verhaal: boeiend, een tikkeltje mysterieus, aanvankelijk ingewikkeld en aan het einde ingenieus in zijn eenvoud. [Maria Sys] Masquer le texte

Tommy en Tuppence Beresford spelen de hoofdrol in deze detective van de overbekende schrijfster. Na een verhuizing ontdekt Tuppence in een oud kinderboek een soort boodschap. Hierin wordt gezegd dat ene Mary Jordan vermoord zou zijn. Geïntrigeerd duiken Tommy en Tuppence in het verleden en stuiten op een oude spionagezaak. Langdradig verhaal, met veel dialoog en weinig actie. Van meespeuren en/of meedenken door de lezer is geen sprake, een echte dader wordt niet gevonden. Het is daardoor een wat teleurstellend geheel geworden. De Nederlandse titel is misleidend, de Engelse ('Postern of fate') is veel beter. Dit was de laatste roman die Agatha Christie (1890-1976) voor haar dood schreef. Voor zeer fervente fans nog leuk om te lezen, ander lezerspubliek zal toch teleurgesteld zijn.